Messor barbarus - mrówka żniwiarka
Jest to mrówka która występuje w Europie południowej: Hiszpania, Portugalia, Francja, Włochy oraz w Afryce Północnej i Azji
Kolonie złożone są z królowej oraz kilku tysięcy robotnic podzielonych na kasty, z czego każda ma określony rodzaj obowiązków. Najmniejsze pełnią funkcje piastunek, większe trudnią się zbieraniem ziaren, a największe robotnice nazywane są żołnierzami. Żołnierze służą do obrony przed intruzem, ale w wolnych chwilach zajmują się rozłupywaniem ziaren.
Mrówki Messor barbarus są popularnymi egzotycznymi mrówkami hodowanymi w formikariach. Mogą być z powodzeniem utrzymywane w gniazdach akrylowych, korkowych, gipsowych, betonowych lub ziemnych. Gniazdo powinno być podzielone na strefę wilgotną i suchą, by nie dopuścić do kiełkowania ziaren. Formikarium powinno zapewniać duży wybieg, ponieważ mrówki te mają szeroki zasięg eksploracji. Z doświadczeń hodowców, można stwierdzić, że ulubionym pokarmem Messor są nasiona. Kolonie należy dogrzewać dla poprawnego rozwoju.
Wszystkie mają zanikłe i niedziałające żądło, a ich poczwarki są zawsze nagie w ostatniej fazie transformacji przed imago, więc nie mają kokonu.
Czym i jak karmić mrówki Messor barbarus.
Messor barbarus żywią się głównie nasionami ale również potrzebują do rozwoju białka które zostanie dostarczone królowej oraz larwą. Białko najlepiej podawać w postaci różnych owadów karmowych.
Cechą charakterystyczną tego gatunku jest trawienie nasion, w wyniku czego powstaje „mrówczy chleb”. W rzeczywistości nasiona są otwierane, miażdżone i moczone w ślinie, aż utworzy się pasta, która zostanie skonsumowana. To tworzenie pożywienia nadającego się do użytku przez wszystkie mrówki rekompensuje brak tropalaksy.
Ślina tych mrówek jest silnie hydrolizująca i jej działanie skupia się na rezerwach skrobiowych nasion, aby przekształcić je w cukry, które mogą być przyswojone przez mrówki.
Nasiona i orzechy głównym pokarmem mrówek żniwiarek, Messor barbarus:
Mrówki z poniższych nasion robią tak zwany mrówczy chleb.
Nasiona: Traw, Maku, Siemię lnu, Lawendy, Pomidora, Papryki, Rzodkiewki, Mniszka lekarskiego, Koniczyna perska, Konopie, Sezam biały, Amarantus ekspandowany, Kozieradka, Ostropest plamisty, Chia, Gorczycy białej, Słonecznika
Orzechy: Włoskie, Laskowe
Białko mrówki dostarczają poprzez pozyskiwania pokarmu z owadów takich jak:
np. Świerszczy, Karaczanów, Drewnojadów czy Mączników.
Małym kolonią można podawać muszki owocówki lub małe pajączki.
Kiedy zimujemy Messor barbarus i czy jest to konieczne?
Zimowanie zalecane jest w dwóch przypadkach. Pierwsza to stagnacja a druga to rójkowa samotna królowa.
W przypadku gdy kolonia rozwija się bez stagnacji i ich rozwój nie jest zaburzony niskimi temperaturami, zimowanie nie jest wymagane.
W dwóch wymienionych powyżej przypadkach zimowanie należy przeprowadzić w temperaturze 15 stopni Celsjusza. Czas zimowania powinien rozpocząć się początkiem listopada i trwać przez 2-3 miesiące.
Kolonie Messor barbarus, które są dogrzewane przez cały rok, przechodzą zimę większości bez stagnacji, czyli rozwój kolonii jest progresywny z dodatnim przyrostem potomstwa. Nie prawdą jest, że brak zimowania powoduje mniejszą ilość składanych pakietów jaj.
Krótki opis.
Nazwa łacińska: Messor barbarus
Nazwa potoczna: Mrówka żniwiarka
Pochodzenie: Europa Południowa, Afryka Północna, Azja
Siedlisko: Piasek i krzewy
Forma kolonii: Monoginiczna
Zakładanie kolonii: Klasztorny (bez karmienia)
Rozmiar Królowej: 15 – 18 mm Kolor: głowa czerwonobrązowa, tułów czarny
Rozmiar Robotnic: 3 – 14 mm Kolor: czarny błyszczący, głowa czerwonobrązowa (u robotnic) do czarnej
Rozmiar Samca: 7 – 8 mm Kolor: czarny
Wilgotność powietrza: Arena: 30 – 50%, Część gniazdowa: 50 – 70%
Temperatura: Arena: 25 – 30°C, Gniazdo: 21 – 26°C
Hibernacja: Nie / Tak z wyjątkami opisanymi w artykule o zimowaniu
Forma gniazda: Gniazdo buduje w ziemi i pod kamieniami
Wielkość kolonii: do 15tyś osobników
Roślinność: podobna do obszarów sawanny z trawą i innymi roślinami
Żywotność kolonii: do 15 lat
Pokarm: Nasiona oraz owady
Adopcja Królowej Messor barbarus.
Czasem przychodzi taki czas, że coś idzie nie tak i w kolonii umiera Królowa. Co wtedy można zrobić, żeby uratować osie rodzone robotnice. Jest wyjście takie jak przeprowadzenie adopcji.
Taką adopcję należy przeprowadzać indywidualnie do każdej z kolonii. Ważnymi aspektami branymi pod analizę to wielkość koloni. Im większa społeczność robotnic, tym trudniej przeprowadzić adopcję. Sposoby adopcji przedstawię dwie i należy je zastosować, biorąc pod uwagę wielkość koloni.
Adopcja przez lodówkę sprawdza się bardzo dobrze przy małych i średnich koloniach. Należy mrówki oraz nową samotną Królową schłodzić w lodówce w temperaturze 5 stopni przez 60 minut. Po tym czasie Królową należy umieścić razem z robotnicami i przez chwilę obserwować czy nie występuje agresja. Gdy wystąpi należy bezzwłocznie Królową oddzielić od robotnic. Jeżeli jednak mrówki nie zaczęły atakować to należy jeszcze mrówki i Królową przetrzymać razem w lodówce przez kolejne 60 minut. Po tym procesie należy kolonie wyciągnąć z lodówki i dać w jak najbardziej chłodne miejsce na mieszkaniu. Żeby uniknąć skrapiania się wody w probówce z przyczyn różnicy temperatur.Warto również probówkę trzymać w rękawice bo ciepło oddawane przez dłoń również spowoduje skrapianie się wody na ściankach probówki.
